Władysław Rucki

Władysław Rucki urodził się 27 X 1895 w Orle (Rosja). Dyplom lekarski uzyskał na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie w 1928. Pracował początkowo jako chirurg we Lwowie, Przasnyszu, Piotrkowie i w końcu w Warszawie w CWSan. Od 1938 r. był ordynatorem Oddziału Chirurgii Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie.

Godzina W zastała go w domu przy ul. Orzechowskiej 3. Dr Rucki zorganizował natychmiast w piwnicy swego domu punkt szpitalny dla rannych powstańców i ludności cywilnej. Na parterze miał swój dobrze wyposażony gabinet. Dr Rucki udzielał pomocy i ratował życie ludzkie aż do momentu wypędzenia do przez Niemców z Warszawy w końcu września 1944 r. W obozie w Pruszkowie nadal udzielał pomocy rannym i chorym.

Po zakończeniu wojny dr Rucki był ordynatorem Oddziału Chirurgicznego VIII Okręgowego Szpitala Wojskowego w Poznaniu. Po zwolnieniu z wojska był Dyrektorem Pogotowia Ratunkowego. W okresie stalinowskim dr Rucki był prześladowany za swoje poglądy polityczne i religijne i dłuższy czas był bez pracy. Zmuszony został do wyjazdu z Poznania. Przez kilka lat był dyrektorem i ordynatorem w szpitalu w Grodzisku Wielkopolskim, w Nowym Tomyślu, Szamocinie, Rawiczu i Międzychodzie. W 1958 r. wrócił do Poznania. Do śmierci pracował w przychodni ZUS.

Zmarł 8 lutego 1967 r.

Opr. Jolanta Grottel – córka