Wanda Jaworska

Wanda urodziła się 25.10.1907 w Warszawie, jako pierwsze dziecko z sześciorga rodzeństwa Stanisława i Stefanii Mierosławskich.  Maturę uzyskała w 1926 roku w Inowrocławiu i w tymże roku rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W grudniu 1928 wyszła za mąż za Stanisława Jaworskiego ,z którego to związku urodziło się troje dzieci, stąd przedłużyło to tok studiów, zakończonych      ostatecznie w październiku 1934 roku. W 1936 rozpoczęła pracę w Szpitalu Powiatowym w Inowrocławiu, a następne, do wybuchu wojny pracowała w Instytucie Oftalmicznym w Warszawie, pod kierunkiem Profesora Malanowskiego pogłębiając specjalizację okulistyczną. W 1939, mąż Stanisław, powołany do wojska dostał się do niewoli sowieckiej, i został zamordowany w Katyniu. Aby utrzymać siebie i troje dzieci czasie okupacji , prowadziła prywatny gabinet okulistyczny we własnym mieszkaniu, przy ul. Długiej 9 m 19. Jednocześnie pracowała w dwóch ośrodkach zdrowia- na Floriańskiej i Poborzańskiej, w Ubezpieczalni na Smulikowskiego i przychodni dla pracowników miejskich na Floriańskiej, pogłębiając specjalizację w Instytucie Oftalmicznym na Smolnej. Taki stan utrzymał się aż do Powstania.

Po wybuchu Powstania. Wanda  Jaworska nawiązała współpracę z drugą okulistką, panią Starorypińską, usiłując podzielić się rejonami, lecz w pogarszających się warunkach życia na Starym Mieście       nie było warunków do regularnej pracy. W każdym razie, do 13 sierpnia funkcjonował  gabinet na Długiej 9, szczególnie oblężony po wybuchu czołgu- pułapki na rogu Kilińskiego i Podwala. Kilka dni później, mieszkanie zostało zrujnowane wybuchem pocisku artyleryjskiego , co ograniczyło możliwości pomocy okulistycznej. Poza własnym gabinetem,  Wanda udzielała pomocy okulistycznej w szpitalu  zorganizowanym w b. Ministerstwie Sprawiedliwości przy Kilińskiego i w szpitaliku „Pod Krzywą Latarnią” na Podwalu. Udzielała pomocy również w szpitaliku w Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych.

Po upadku Starego Miasta 2 września 1944 została wywieziona pod Piotrków Trybunalski, wraz z dwojgiem dzieci i Rodzicami. Najstarszy syn, Stanisław, który od 1 sierpnia walczył na Powislu, po upadku dzielnicy przeszedł na Czerniaków i tam zaginął.

                Od kwietnia 1945 Wanda podjęła pracę w Bydgoszczy jako ordynator oddziału ocznego w Szpitalu Wojewódzkim na Bielawkach, pracując jednocześnie kolejowej służbie zdrowia. W połowie 1947 roku przeniosła się do Szczecina, gdzie została dyrektorem zorganizowanej przez siebie wojewódzkiej przychodni okulistycznej. Pełniła też funkcję ordynatora oddziału ocznego szpitala PCK, a po stworzeniu Pomorskiej Akademii Medycznej- funkcje adiunkta Kliniki PAM. W 1954 zorganizowała Oddział Okulistyczny w Szpitalu PKP – i prowadziła go przez 8 Lat. W 1962 roku powróciła do Warszawy i została starszym asystentem W Centralnym Szpitalu Kolejowym w Międzylesiu i konsultantem w Szpitalu Kolejowym na Brzeskiej. Będąc na emeryturze od 1976 miesiąca do 1993 przyjmowała pacjentów w przychodni Narodowego Banku Polskiego. Zmarła 24 sierpnia 1994 roku.

Swe wspomnienia z okresu Powstania, Wanda Jaworska opisała w książce wydanej w Warszawie w 2012 roku ISBN: 978-8-931458-8-1 pt „Wspomnienia”.