Marian Piotr Grzybowski

Marian Piotr Grzybowski, syn lekarza Piotra Grzybowskiego i Zofii Holm, brat Józefa, profesor medycyny, dermatolog. Urodzony 2 VII 1895 r. w Czardżuju (dzisiejsza Buchara), tragicznie zmarł w Warszawie 11 XII 1949 r.

Ukończył medycynę w Akademii Wojskowo-Lekarskiej w Petersburgu. Od listopada 1918 r. do maja 1922 r. w I Korpusie Polskim w Bobrujsku pod dowództwem gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego. Następnie podjął pracę asystenta w Katedrze Kliniki Chorób Skórnych i Wenerycznych w Warszawie, pod kierunkiem prof. Franciszka Kryształowicza.

Doktoryzował się w 1930 r., następnie habilitował, a w 1935 r., już z tytułem profesora nadzwyczajnego, objął kierownictwo Warszawskiej Kliniki Dermatologicznej przy ul. Koszykowej 82 a. Wspaniały wykładowca w dziedzinie dermatologii i wenerologii, ceniony w kraju i zagranicą, autor około 80 prac naukowych i podręczników (m. in. „Leczenie kiły” , „Choroby skóry”, t. 1 i 2). Zyskał światowy rozgłos dzięki badaniom histopatologicznym chorób skóry. Pracował nad patogenezą bielactwa i mięsaków. Prowadził ożywioną działalność społeczną, zwłaszcza jako prezes Polskiego Związku Przeciwwenerycznego (1933-1939 r.). W 1935 r. otrzymał stopień kapitana rezerwy w Korpusie Sanitarnym CWSan.

W czasie okupacji hitlerowskiej wykładał na konspiracyjnych studiach Wydziału Lekarskiego UW (zorganizowanego pod szyldem średniej szkoły sanitarnej przez doc. J. Zaorskiego). Był członkiem Armii Krajowej. Wciągał do pracy podziemnej swych asystentów. Zorganizował na terenie Kliniki Dermatologicznej skrzynkę kontaktową z Polskim Rządem Emigracyjnym w Londynie. Pomagał rodzicom lekarzy więzionych na wschodzie i w obozach niemieckich, walczących w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie.

W czasie Powstania Warszawskiego wraz z rannymi, chorymi i personelem ewakuowany przez Niemców do Dulagu w Pruszkowie.

Po wojnie od 1945 r. ponownie na czele zespołu Kliniki Dermatologicznej w Warszawie.

Aresztowany dnia 26 XI 1949 r. przez agentów UB i więziony w piwnicy MBP przy ul. Koszykowej 82 a. Umarł na serce podczas bestialskiego przesłuchania przez oficera śledczego UB1 w dniu 11 XII 1949. Podstawą aresztowania był sfabrykowany zarzut współpracy z Rządem Polskim na Zachodzie.

Zrehabilitowany na uroczystej akademii w dniu 5 IV 1957 r. Pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim Wojskowym w Warszawie, kw. D–1B–40, nr ewidencyjny 3481/49. W kwaterze Ł Mauzoleum niewinnie skazanych, również figuruje w ewidencji.

opr. Anna Kłobukowska-Dyrlacz