W Powstaniu:

Stare Miasto, zastępca dowódcy drużyny, od 8 sierpnia dowódca plutonu Alek

Urodzony w 1920 r. Syn dyrektora Państwowego Liceum w Łomży. Po uzyskaniu matury w 1938 r. został przyjęty na Wydział Lekarski Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. W latach 1938-1939 odbył kurs podchorążych rezerwy piechoty przy 71. pułku piechoty w Zambrowie. W kampanii wrześniowej walczył w 33. p p. 18. dywizji piechoty.

Od 1941 r. student Wydziału Lekarskiego tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich w Warszawie. W konspiracji od 1941 r.,

początkowo w Narodowej Organizacji Wojskowej, a od jesieni 1943 r. w stopniu plutonowego podchorążego otrzymał przydział do plutonu Alek kompanii Rudy batalionu Zośka Armii Krajowej, jako instruktor wyszkolenia strzeleckiego. Przyjął pseudonim Maryśka.

Uczestniczył w kilku akcjach przeciw okupantowi w Tłuszczu i Urlach oraz w Bazie Leśnej Partyzanckiej w Puszczy Białej w czerwcu 1944.

W czasie powstania walczył początkowo jako zastępca dowódcy drużyny, a od 8 sierpnia jako dowódca plutonu Alek. W walkach na Starym Mieście 20 sierpnia 1944 ciężko ranny. Leżał w szpitalu przy ulicy Miodowej 23, a następnie, po ewakuacji ze Starego Miasta, w Szpitalu św. Stanisława na Woli przy ul. Młynarskiej, gdzie wkrótce zmarł na skutek odniesionych ran. Był jednym z sześciu dowódców plutonu Alek, którzy polegli w walkach powstania.

Odznaczony Krzyżem Orderu Virtuti Militari V klasy i dwukrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie mianowany porucznikiem rezerwy.

 opr. Kazimierz Łodziński,

Witold Sikorski, Józef Szamborski

Źródło

Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego – Powstanie Warszawskie i medycyna, wydanie II, Warszawa 2003 r.