Halina Namokel (Krzykowska - nazwisko przybrane podczas wojny) ps. Jaga

Halina Namokel urodziła się 4. IV. 1924r. w Warszawie. Jej rodzicami byli: Janina Maria Namokel z domu Schumacher i Jan Jerzy Namokel. Halina miała młodszego brata Zbigniewa ur. w 1925r. Rodzina mieszkała w Warszawie przy ul. Focha 8, w kamienicy należącej do ich ciotki Koepke. Ojciec przed II wojną światową był głównym księgowym w zakładach rodziny Rosenthal, w czasie okupacji prowadził sklep z dziecięcymi wózkami przy Focha 8.

Rodzina Namoklów należała do Zboru Ewangelicko – Augsburskiego, więc Halina i Zbyszek byli uczniami szkoły powszechnej przy ul. Królewskiej 19. Następnie Zbyszek uczęszczał do prywatnego męskiego Gimnazjum im. M. Reya, a Halina do żeńskiego Gimnazjum im. Królewny Anny Wazówny przy ul. Kredytowej 2. Obie szkoły prowadziła parafia Zboru.

Halina i Zbyszek Namokel w latach okupacji niemieckiej 1939-44 działali w ZHP i byli członkami konspiracyjnej grupy młodzieży ewangelickiej.

Zbyszek został aresztowany w lutym 1943r. i przewieziony na Szucha, następnie osadzony na Pawiaku (pisze o tym T. Borowski w opowiadaniu ” Chłopiec z Biblią), a stamtąd przewieziony do Oświęcimia, gdzie został oznakowany numerem 121 552. Zginął w Oświęcimiu mając 18 lat.

Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Ewangelicko – Augsburskim przy ul. Młynarkiej 54/58.

Halina w 1942 r. wstąpiła do Armii Krajowej, a po odpowiednim przeszkoleniu i przyjęciu pseudonimu Jaga została przydzielona do drużyny sanitarnej w składzie organizacyjnym batalionu AK Gozdawa im. Stefana Czarnieckiego z mp Stare Miasto. Po konfirmacji w 1941 r. wstąpiła do tajnego Stowarzyszenia Polskiej Młodzieży Ewangelickiej. W Powstaniu Warszawskim pełniła służbę sanitarną w szpitalu powstańczym batalionu Gozdawa przy ul. Przyrynek 4.

Miał tam miejsce nieszczęśliwy wypadek. Podczas demonstrowania broni przez jednego z powstańców nastąpił niekontrolowany wystrzał, w wyniku którego Halina została postrzelona w obie stopy. Hala z sanitariuszki stała się pacjentką szpitala. Wkrótce punkt sanitarny przeniesiono na ul. Długą 15. Dnia 19 i 20-ego sierpnia lotnictwo niemieckie dwukrotnie zbombardowało szpital powstańczy, w wyniku czego zginęli ranni żołnierze oraz cała obsługa szpitala z jego dowódcą dr. Piotrem (nn).

Po wojnie na prośbę ojca Jana Jerzego Namokla i według wskazań jedynej ocalałej sanitariuszki Anny Koch – Kotulowej odszukano Halinę-Jagę w korytarzu podziemi budynku Długa 15

Dokonał tego jej narzeczony Witold Sławski pseud. Sławek – żołnierz batalionu Parasol, który zszedł do głębokiego wykopu wśród gruzów, odszukał i rozpoznał ciało zmarłej dziewczyny.

Po ekshumacji w maju 1945r. odbył się pogrzeb i Halinę Namokel pochowano w grobie rodzinnym w alei 17B na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie przy ul. Młynarskiej 54/58.

Halina Namokel zginęła w Powstaniu Warszawskim, mając zaledwie 20 lat.