Alina Barbara Wnuk ps. Alina

Urodziła się 25 XII 1925 r. w Warszawie. Ojciec, Włodzimierz Wnuk, był właścicielem zakładu „Introligatornia Artystyczna”, matką była Maria z Andruszkiewiczów. Alina była uczennicą gimnazjum J. Gagatnickiej i J. Krasuskiej w Warszawie. Przed wojną ukończyła I klasę gimnazjalną, w czasie okupacji kontynuowała naukę w tymże gimnazjum i liceum, uzyskując maturę w 1944 r.

W 1942 r. została wprowadzona do konspiracji w komórce WSK/AK na Woli przez Natalię Kwasigrochową, Hankę. Zaprzysiężona w styczniu 1942 przez komendantkę Gertrudę, przyjęła pseudonim Alina. Przeszła dwustopniowe szkolenie wojskowe i sanitarne, z miesięczną praktyką w Ambulatorium Chirurgicznym Szpitala Wolskiego. Od 1944 r. pełniła funkcję sekcyjnej komórki sanitarnej liczącej 24 sanitariuszki .

1 sierpnia 1944 r. nie udało się jej, wraz z całym patrolem, przedostać do wyznaczonego punktu mobilizacyjnego batalionu Waligóra, III Obwód, 2 rejon AK. 2 sierpnia została wraz z koleżankami przyjęta do sanitariatu komp. Anna, bat. Gustaw AK.

Patrolem nadal kierowała Natalia Kwasigrochowa (z d. Szymborska). Dziewczęta niosące pomoc rannym uczestniczyły w walkach na terenie Cmentarza Ewangelickiego. Alina Wnuk została wtedy postrzelona w kolano. Mimo to pozostała w patrolu i razem z komp. Anna przeszła na Stare Miasto. W dniu 15 sierpnia, jako pierwsza dziewczyna w batalionie, została odznaczona Krzyżem Walecznych.

Po tragicznym wybuchu czołgu na ul. Kilińskiego w dniu 13 sierpnia została wraz z paru koleżankami odkomenderowana do pracy w szpitalu Pod Krzywą Latarnią na Podwalu, pod komendą dr. Wacława Chrzanowskiego. W końcu sierpnia na polecenie kpt. Gustawa – Ludwika Gawrycha – przeszła kanałami do Śródmieścia i pracowała w szpitalach polowych przy ul. Hożej 8 i Piusa XI 24, pod komendą dr. Tadeusza Pogórskiego – Morwy. W Warszawie na rozkaz dowództwa pozostawała aż do 11 października, po czym opuściła miasto razem z dr. Morwą, dr. Chrzanowskim, kpt. Gustawem i kilkunastu rannymi.

W listopadzie 1944 pełniła funkcje łączniczki pozostając w Leśnej Podkowie. Od grudnia 1944 do maja 1945 pracowała jako pielęgniarka w prowizorycznym szpitalu w Jelonkach.

W maju 1945 rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Łodzi, kontynuowała je na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu we Wrocławiu, następnie od 1948 r. w Akademii Medycznej w Warszawie. Po uzyskaniu I stopnia specjalizacji w zakresie pediatrii otrzymała w 1953 r. nakaz pracy w szpitalu dziecięcym w Otwocku. W czasie pracy w tym szpitalu uzyskała II stopień specjalizacji z zakresu pulmonologii dziecięcej. Przez dwadzieścia lat pełniła w Szpitalu Dziecięcym w Otwocku funkcję ordynatora Oddziału Gruźlicy Wieku Szkolnego i Pulmonologii Przedszkolnej. Pracowała na pełnym etacie do 1989 r., po czym stan zdrowia zmusił ją do przejścia na pól etatu i następnie na emeryturę. Mimo to pracowała nadal. Zawsze bardzo troskliwa o swoich małych pacjentów starała się zapewnić im godne warunki życia także po opuszczeniu przez nich szpitala. Dbała o ich potrzeby nie tylko zdrowotne, ale też bytowe.

Należała do lekarzy, o których wyborze drogi życia przesądziły przeżycia z dni Powstania Warszawskiego. Alina Wnuk została odznaczona Krzyżem Walecznych, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Odznaką Zasłużonego Pracownika Służby Zdrowia.

Zmarła w maju 2001 r. Pochowana w Warszawie

Opr. Ewa Orlikowska-Krasnowolska

na podstawie ankiety wypełnionej przez Alinę Wnuk.

Bibliografia:

R. Bielecki; „Gustaw” – „Harnaś” Dwa powstańcze bataliony, PIW, Warszawa 1989.

R. Bielecki; Długa 7 w Powstaniu Warszawskim. Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych. Archiwum Główne Akt Dawnych, Warszawa 1994.

Sanitariuszki batalionów AK „Gustaw” i „Harnaś” w szpitalach powstańczych, Wybór wspomnień sierpień-wrzesień 1944. Praca zbiorowa

E. Orlikowska i A. Szatkowska Sanitety, maszynopis z 1944 r.