W Powstaniu:
pełnił funkcję konsultanta ds. chirurgii. W szpitalu polowym nr l, mieszczącym się przy ulicy Wspólnej 27, był naczelnym chirurgiem. Jako chirurg pracował też w różnych polowych szpitalach powstańczych.
Urodził się 28 października 1889 r. w Krakowie. Medycynę studiował w latach 1907–1913 na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W 1913 r. po otrzymaniu dyplomu lekarza rozpoczął pracę zawodową w Klinice Chirurgicznej im. Ludwika Rydygiera we Lwowie. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej.
Stopień doktora medycyny uzyskał w 1915 roku na Uniwersytecie Karola w Pradze.
Po wojnie wstąpił do Wojska Polskiego. W latach 1912–1936 pełnił obowiązki szefa (ordynatora) Oddziału Chirurgicznego Szpitali Wojskowych w Krakowie, Rzeszowie, Warszawie, Tucholi, Świeciu, Kielcach, Jarosławiu i Poznaniu. Z powodzeniem wykonywał operacje torakoplastyczne.
W 1931 r. awansował do stopnia pułkownika. Chirurg Armii „Poznań” w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej.
Po uwolnieniu w 1940 r. przyjechał do Warszawy, gdzie otrzymał stanowisko naczelnego chirurga Szpitala Ujazdowskiego. Współpracował z Kedywem. Uczestniczył w tajnym nauczaniu studentów Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmował się też szkoleniem dużych zespołów sióstr, ochotniczek pogotowia sanitarnego.
W czasie Powstania Warszawskiego w Szpitalu Ujazdowskim pełnił funkcję konsultanta ds. chirurgii. W szpitalu polowym nr l, mieszczącym się przy ulicy Wspólnej 27, był naczelnym chirurgiem. Jako chirurg pracował też w różnych polowych szpitalach powstańczych.
Po upadku Powstania Warszawskiego dostał się do niewoli i jako jeniec był lekarzem w szpitalu obozowym w Zeithain.
Po zakończeniu działań wojennych powrócił do kraju. Objął stanowisko kierownika Szpitala Polskiego Czerwonego Krzyża (PCK) w Toruniu, następnie w I. Szpitalu Okręgowym w Warszawie stanowisko ordynatora Oddziału Chirurgicznego. W latach 1945–1958 sprawował wiele funkcji kierowniczych w szpitalach Ministerstwa Obrony Narodowej (MON). Od 1958 roku pracował w II. Centralnym Szpitalu Klinicznym Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie. W Klinice Ortopedii i Chirurgii Urazowej tego Szpitala pełnił obowiązki konsultanta ds. chirurgii.
Tytuł naukowy docenta medycyny uzyskał w 1955 roku.
W 1962 roku przeszedł na emeryturę.
Opublikował ponad 20 prac naukowych. Był członkiem wielu towarzystw naukowych, m.in. członkiem honorowym Towarzystwa Chirurgów Polskich.
Zmarł w Warszawie 10 kwietnia 1966 r. i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.
Opr. Stanisław Wiloch
Źródło
Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego – Powstanie Warszawskie i medycyna, wydanie II, Warszawa 2003 r.
