W Powstaniu:

zastępca komendanta szpitala powstańczego zorganizowanego w Szpitalu Dziecięcym przy Kopernika 43, a następnie komendant szpitala polowego przy ul. Konopczyńskiego 3/5/7.

Urodził się 8 marca 1908 r. w Bayonne w USA, w rodzinie polskich emigrantów. Ojciec miał na imię Ludwik, matka – Katarzyna z Pogorzelskich. Cała rodzina wróciła do Polski w 1925 roku. Stefan ukończył gimnazjum im. Wojciecha Górskiego w Warszawie, a następnie w latach 1928–1934 studiował medycynę na Uniwersytecie Warszawskim. Po ukończeniu studiów pracował w szpitalu sióstr Elżbietanek, a od 1936 r. był asystentem oddziału chirurgii warszawskiego Szpitala Dziecięcego przy ul. Kopernika 43.

Zmobilizowany we wrześniu 1939 r. pracował jako chirurg w Radzyniu Podlaskim. Po kapitulacji wrócił do pracy w Szpitalu Dziecięcym. Wkrótce wstąpił do NOW i po scaleniu tej organizacji z AK pracował w jej szeregach. Prowadził szkolenie służb sanitarnych, organizując dla nich wespół z dr. Zbigniewem Tabeńskim parotygodniowe praktyki w szpitalu. Czyniąc wielokierunkowe przygotowania na wypadek działań zbrojnych, zorganizował m.in. punkt krwiodawstwa, w którym określano grupy krwi przyszłych sanitariuszek.

W Powstaniu Warszawskim pełnił funkcję zastępcy dr. Tabeńskiego, komendanta szpitala powstańczego zorganizowanego w Szpitalu Dziecięcym przy Kopernika 43, a następnie został komendantem szpitala polowego przy ul. Konopczyńskiego 3/5/7. Po upadku dzielnicy pozostał z częścią personelu z rannymi i wraz z dr Danutą Bujalską-Michałowską zorganizował ich transport na teren Uniwersytetu Warszawskiego i następnie ewakuację z Warszawy. Pozwoliło to na uratowanie rannych powstańców wmieszanych pomiędzy rannych z domu starców.

Po wojnie dr Żegliński był dyrektorem szpitala powiatowego w Piasecznie i równocześnie ordynatorem oddziału chirurgicznego i ginekologicznego. Zorganizował i usprawnił sieć placówek służby zdrowia na terenie miasta i powiatu. Działał w Warszawskim i Międzynarodowym Towarzystwie Chirurgów. Wielu młodych lekarzy pod jego kierunkiem uzyskało specjalizację.

Otrzymał odznaczenia państwowe za działalność na rzecz okręgu piaseczyńskiego.

Zmarł 31 stycznia 1976 r. po przebyciu drugiego zawału. Żegnało go całe miasto, a na wniosek mieszkańców nadano jego imię jednej z ulic Piaseczna.

Opr. Teresa Falęcka

Źródło

Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego – Powstanie Warszawskie i medycyna, wydanie II, Warszawa 2003 r.